Ambassadeur Lars

De jonge Lars

Barbie poppen, veel roze, paarden, etc. In mijn jeugd kom je mij niet blijer krijgen met een nieuwe paarden set. Elke vakantie zag je mij paardrijden op de camping. Ik vond speelgoed ‘voor meisjes’ vaak interessanter dan speelgoed ‘voor jongetjes’. In plaats van in de bouwhoek zat ik altijd in de poppenhoek te spelen. Het liefst was ik de hele dag omringd door allemaal vriendinnetjes.

Eenzaam gevoeld

Toen ik naar de middelbare school ging, was het net iets anders. Ik kwam er vrij snel achter dat ik iets anders dan de rest van de jongens was. Ik was op school altijd de zachtaardige en lieve jongen terwijl de jongens op mij heen altijd veel ruwer waren. Rond de tweede klas werden meisjes vaker het onderwerp tussen de jongens. Ik merkte altijd dat ik daar veel minder mee bezig was en dat ik andere interesses kreeg. Ik was nooit echt bezig met onderwerpen zoals zoenen of verkering. Niet kort daarna kwamen dit soort onderwerpen vaker in mijn hoofd, alleen merkte ik dat ik niet over meisjes nadacht. Ik vond op een of andere manier jongens interessanter. Maar hoe kon dit nou, ik zou meisjes interessant moeten vinden. “Hoezo ben ik niet normaal net als de andere jongens om mij heen?”. Juist op dit soort momenten heb ik me enorm eenzaam gevoeld. Niemand zou mij begrijpen want niemand is zoals ik. Maar dit was een geheim wat niemand mocht weten van mij. Ik werd heel erg onzeker en haatte mezelf voor het ‘anders’ zijn.

Tijdens middelbare schooltijd in de kast

Twee jaar na dat ik besefte dat ik ‘anders’ ben dan de rest, ben ik uit de kast gekomen. Dit was het engste moment van mijn leven, ik kan het nog goed herinneren. Ik heb het eerst tegen 2 vriendinnen verteld die ik al mijn hele leven kende. Ik zat met een trillende stem en mijn hartslag in mijn keel. Hun positieve reacties gaf mij een kleine boost om het aan mijn ouders te vertellen. Ik begon bij mijn moeder. Ik heb er een half uur over gedaan om de zin ‘ik val op mannen’ uit mijn mond te laten. Nadat die zin er uit kwam, met een hele hoop tranen, pakte mijn moeder mij vast en zei ze ‘het maakt mij niet uit met wie je later eindigt, als je maar gelukkig bent’. Dat is een zin die altijd bij me is gebleven. Kort daarna heb ik mijn broer en mijn vader ook verteld. Deze angst en spanning moest ik elke keer weer opnieuw beleven maar het werd makkelijker. De reacties van mijn broer en vader waren enorm positief waar ik enorm dankbaar voor was.

De echte Lars

Na het vertellen tegen mijn gezin en mijn vrienden was ik natuurlijk enorm opgelucht. Het idee dat ze nu de echte Lars kunnen zien was fijn gevoel. Aangezien ik nog op de middelbare school zat vond ik het niet verstandig om daar uit de kast te komen. Voor mijn eigen voorkeur heb ik besloten om mijn laatste jaar van de middelbare school in de kast te zitten. Juist dit laatste jaar heb ik het enorm zwaar gehad. Ondanks dat ik nog in de kast zat, kreeg ik veel opmerkingen en werd ik dagelijks uitgescholden. Dit was een punt in mijn leven waar ik enorm laag zelfbeeld had en ik voelde me niet mezelf. Ik had veel aan de steun van mijn ouders die me er doorheen hebben geholpen. Na het laatste jaar van mijn middelbare school kon ik echt mezelf zijn. Ik ging me steeds meer omringen met mensen waar ik mezelf kon zijn. Inmiddels ben ik de persoon die ik altijd al had willen zijn en heb ik mensen om mij heen die mij zien als de echte Lars.

Tips

Mijn tip aan iemand die het lastig vind om zichzelf te zijn. Buiten of het veilig genoeg is om jezelf te kunnen zijn bij bepaalde mensen, raad ik aan om klein te beginnen. Begin bij 1 persoon om jou heen. Een persoon bij wie je weet dat diegene jou zal gaan accepteren als jezelf. Ga stapje voor stapje steeds minder achter het masker verschuilen en laat je zelf steeds meer zien.